چندیست...

یک سال می شود که تو هم پر کشیده‌ای
من هم به سوگ پر زدن تو نشسته‌ام

شاید به جا نیاوری‌ام آشنای من
می‌بینی از فراق تو خیلی شکسته‌ام

*
چون آفتاب بر لب بامم که مثل تو
مانده به زیر صورت خورشید پیکرم

ای تشنه لب به یاد ترک‌های لعل تو
لب تشنه مانده‌ام به نفسهای آخرم

*
بی تو تمام باغ تو رنگ خزان گرفت
بی تو پری برای پریدن نمانده بود

صحرای داغ، پای برهنه، لباس خشک
نایی دگر برای دویدن نمانده بود

*
چندی است رفته قوت دیدن ز دیده‌ام
بنگر به راه رفتن خواهر که دیدنی است

دارم هنوز بر تنم از آن مسافرت
یک باغ پر بنفشه برادر که دیدنی است

*
دل پاره پاره از همه ی طعنه‌هایشان
پایم هنوز آبله دار از شتابها

جا خوش نموده بر بدنم جای سلسله
ردی است بر تمام تنم از طنابها

*
پیراهنی که خون تو آغشته اش بود
هرگز نَشُسته‌ام نرود عطر و بوی تو

دارم هنوز با خودم از کوچه‌های شام
سنگی که خورد بر سر نیزه به روی تو

محسن عرب خالقی